Vorig jaar met de hele papier winkel en koffers vol mondkapjes, richting Italië en dit jaar met de vraag halen we het vliegtuig wel. Toen we boekten waren er nog geen Schiphol problemen.
Vinger verbrand zonder een straal zon
Rond 8 uur vertrokken wij richting Schiphol, onderweg nog een koffiestop bij la place, alwaar ik mijn duim en wijsvinger verbrandde aan een bordje, die blijkbaar onder de warmtelamp stond. Snel naar het toilet om daar te koelen, was het zo’n kraan die na 20 sec. telkens uitging. Dan maar naar de smoothie mevrouw vragen om ijs. Zo gezegd zo gedaan. De rest van de rit heb ik met ijs en koude doekjes op mijn verbrandde delen gezeten. Geen blaren aan overgehouden wel een beetje een gevoelloze wijsvinger. Maar dat mag de pret niet drukken.
Eenmaal op de parking aangekomen, we moesten een aantal rondjes rijden omdat de oprit was afgesloten, zaten we rond 11 uur in de pendelbus richting aankomst hal.
Het inchecken ging supersnel. Koffers op de band, we hebben van die trackers erin gestopt, zodat we een beetje konden volgen of de koffers met ons mee gingen reizen. Ik dacht, appeltje eitje, geen rijtje. Maar ze hadden een verrassing, de securitycheck. We mochten eerst naar buiten, onder de tentjes door en toen een stukje buitenlucht richting de gele pijl en dan weer het hele traject terug. Halverwege kregen we een watertje aangeboden en een stroopwafel. We waren bijna weer binnen en toen zagen we dat er boven ook nog een hele zigzagrij stond. Ohdear, gaan wij dat redden om op tijd te onboarden? Je krijgt er toch wat stress van. Gelukkig ging het laatste traject redelijk snel en hebben wij van 12 uur tot kwart over drie in de rij gestaan. Allemaal plofvoeten en opgezette andere delen van het lichaam, but we made it.
Vertraging
Om 16:10 uur zouden we gaan vliegen, maar we hadden al gezien dat er geen vliegtuig stond, dan zakt je de moed even in je opgezette benen. De purser riep om dat het vliegtuig er wel is, maar nog even opgehaald moest worden. Om 17 uur gaan we vliegen. Okay, wij snel terug naar de starbuck, er moest gewoon koffie in, koud of warm, maakte niets meer uit. Je wordt moe van zo’n dag.
Uiteindelijk zaten we in het vliegtuig, allemaal vriendelijke en vrolijke mensen. Een fijne vliegreis maakt iedereen blij. Rond half 9 landen we op Ibiza airport, eventjes wachten op de koffers. Trouwens die trackers maken dus niet continue verbieding met je telefoon. We keken toen we geland waren en we zagen dat onze koffers er wel waren, maar die van Lorena zou nog op Schiphol staan. Dit bleek na 20 minuten wachten niet zo te zijn, kwam gewoon de band afrollen, maar helemaal okay zijn de trackers niet.
Transfer naar het hotel
We kwamen aan toen de zon bijna onder zou gaan en we moesten nog met de bus naar ons hotel. De bus was prima te doen, maar enorm veel tussenstops en totaly clueless waar we toch reden op Ibiza. De chauffeur riep Puchet, San Antoinio en we mochten eruit. Yezzz. Here we go. Allemaal blije en vermoeide mensen stapten uit. Maar we waren er nog niet. Inmiddels was het half 11.
Receptionist
Er waren ongeveer 15 personen voor ons, maar we merkten al snel dat de receptionist niet zo heel snel werkte. Zeg maar uiterst sloom. Toen wij aan de beurt waren bleken onze kamerindelingen niet geheel te kloppen. Lorena en Jurgen stonden op 1 kamer en ik en Amylyn. Die man raakte helemaal de weg kwijt met al die verschillende achternamen. Denk leg maar even uit hoe het zit. Amylyn kreeg bijna een breakdown en dreigde bloedje link te worden. En Lorena en ik probeerde onze cool te bewaren. Ondertussen ging er bijna een Nederlandse gast van haar stokje, deze ook maar even opgevangen en een watertje en colaatje gegeven. Hoge temperaturen en je moet toch blijven eten en drinken. Maar uiteindelijk mochten we naar de derde verdieping en hebben als een malle onze koffers uitgepakt, douchje eroverheen, Aloe heat lotion op de pijnlijke schouders in gemasseerd en bedtijd. Of toch niet?
Zoo geluiden naast ons
Lig je eindelijk op 1 oor en lig je bijna in je diepe slaap, komt er een hoop kabaal uit de kamer naast je. Dit lied Lorena niet toe. Dametje is 157cm lang en als die boos is, of je ligt in een deuk, wat Amylyn deed, of je wordt bang, zoals hun buurjongens deden. Ze klopte aan de deur en de buurjongen deed de deur op een kier open, Lorena geeft een zwiep tegen de deur aan en stuitert naar binnen. Zijn jullie Nederlands, zei ze op een boze toon, euh ja, “ik wil slapen” en jullie hebben enorm kabaal en gebonk. Ze zag twee paar voeten op de bedden en 1 jongen zat in de badkamer, zit gelijk naast de ingang. In een 2 persoons kamer zaten dus 4 jongens van een jaar of 25. Daarna werd het rustig op de derde verdieping. Maar voor hoelang, dat vertel ik in mijn volgende blog.