Vandaag naar de dierenarts, het is 31 oktober.
Vanmorgen heb ik de dierenarts gebeld vanaf mijn werk en Foppe, onze Friese stabij kon vanmiddag terecht, Hans en Amylyn gaan mee, omdat Foppe heel moeilijk loopt en in de auto getild moet worden. Eigenlijk had ik dit zelf willen doen, maar ik had een drukke agenda voor vandaag, audit op de planning en zieke collega’s.
Ander gedrag
De afgelopen 5 dagen, bleef Foppe liggen op zijn plekje als er iemand binnen kwam of met eten rond liep. Hij gaf geen sjoege wat wij aan het doen waren. Normaal gesproken lag hij met zijn bakus op de salontafel elke hap te bekijken en dan met puppy oogjes smeken, ik wil ook wat lekkers. Daar zijn honden heel goed in.
Sinds een dag of 5 staat Foppe moeilijk op. En ik zie dat hij met zijn rechter achter poot op zijn tenen loopt en ook wel een beetje scheef loopt. Maar een rondje om en even te snuffelen en zijn poepie en plasje te kunnen doen, daar wordt hij blij van. Maar de rondjes worden wel steeds korter. Smekend met een blik, van mag ik naar huis, ik ben moe. Tenminste dat denken wij als mensen, niet wetende dat een hond zo trouw is, dat hij niet zal piepen of janken of aangeven dat hij pijn heeft. Want ik ben zijn baasje en hij volgt.
Zoals je merkt typ ik dit op in het nu, verleden en heden. Want Foppe is er nog steeds. Hij ligt nu beneden op zijn mand, waar we al een verhoging hebben geplaatst, zodat hij makkelijker kan opstaan. Maar na vanmiddag, het bezoekje aan de dierenarts, zitten we in heel ander vaarwater. Ik had gehoopt op een gescheurde kruisband, zoiets, of een ontsteking. Kan gebeuren, en zeker met de energie die Foppe had, was dit heel goed mogelijk. Keihard rondjes draaien als ik thuis kwam, maar heel goed wetende, oo vrouwtje heeft haar uniform aan, dan moet ik een beetje aan de kant, want anders zit alles onder de haren. Foppe wacht dan, totdat ik omgekleed ben en daarna, knuffeltijd.
Artrose
Maar dat was ook al een paar dagen weg en onze dierenarts vertelde dat Foppe artrose heeft en dat er bijna niets meer aan te doen is, maar zijn longen en hart doen het wel goed. Okay nu heb ik een error een 404 en vanalles wat er door mijn hoofd spookt. Gezond maar afgeschreven en wij moeten dan de beslissing gaan maken om er een einde aan te breien. Het boek dicht doen. Wat een enorm rot gevoel geeft dit.
Gelukkig, de medicatie slaat aan en hij lijkt al bijna weer de oude. 17 november hadden we een afspraak met onze dierenarts die gespecialiseerd is in het bewegingsapparaat van dieren. We moesten een rondje lopen en Foppe werd nagekeken. Het advies wat we kregen, was dat de medicatie iets omlaag kon. Foppe was blij en kon ook weer stukjes lopen en lekker op de bank liggen.
Ineens gaat het snel
Maar dan, ineens gaat alles heel snel. We verhogen naar 5 dagen de medicatie weer en afgelopen zondag heb ik onze dierenarts gemaild dat het niet goed gaat. Foppe kan bijna niet meer opstaan, maar doet zijn best. Maandagochtend berichtje terug, er is nog een mogelijkheid om elke 4 weken een spuit te zetten. Afspraak ingepland op woensdag 29 november om 13 uur. Gisteravond hoorde ik Foppe voor het eerst heel zachtjes huilen en ik wilde hem echt helemaal plat knuffelen. Maar het werden voorzichtige aaitjes over zijn bol en buik. Hans ging nog een klein rondje lopen met hem. Niet verder dan 100 meter. Ze kwamen binnen en ik zag dat Foppe door zijn schouders zakte en naar mij toeliep en zich tegen mijn benen liet hangen en even later voorzichtig ging liggen.
We hebben in de woonkamer kleden en kleedjes liggen zodat Foppe, makkelijker kan opstaan en niet uitglijd. Maar ook dit mag niet meer baten.
Vanmorgen appte ik Hans hoe het ging en er was geen verandering. Ik wist wat voor telefoontje ik moest gaan plegen, maar Hans zei, wacht even totdat je thuis bent, misschien knapt hij nog op.
Vandaag
Rond half 4 was ik thuis en Foppe ging altijd aan de kant voor de stofzuiger, maar ook dit deed hij niet meer. Ik belde met de dierenarts dat het niet goed ging met Foppe en vroeg wat die spuit eventueel nog kon betekenen het antwoord was, alleen ter ondersteuning. Ik zei ik denk dat ik dan een andere afspraak moet maken, want zijn toestand is in een paar dagen tijd zo verslechtert en vanmiddag lag Foppe ook te huilen. Hans dacht even dat 1 van de katten knel zat en deed eerst alle deuren open om te kijken of dit daadwerkelijk zo was. Maar hij realiseerde dat dit Foppe was. Het zegt zoveel over je hond. Dat hij er voor jou wil zijn en zichzelf compleet wegcijfert.
Ik bespreek bovenstaand met de dierenarts en de afspraak wordt verzet naar half 5 morgenmiddag. Ik dacht dit gesprek doe ik wel even, maar ik merkte aan het einde van het telefoongesprek dat ik alleen kon zeggen, tot morgen.
Foppe
Daarna belde ik Amylyn en toen kwamen de waterlanders. Amylyn kwam meteen thuis en ik vertel het aan onze zonen. Marinus komt morgen thuis en dan is Foppe er niet meer, hij heeft er wel moeilijk mee, Jurgen reageert praktisch, dan moet ik mijn eigen eten koken, hij moet om 5 uur werken. Maar even later horen we de gevoelens en de onmacht wat je hebt als je al 13 jaar zo’n lief en leuk beest in je gezin hebt. Mijn moeder komt ook afscheid nemen. En Foppe weet van niets.
Vanavond moest ik Foppe meehelpen om op te staan, zodat hij even naar buiten kon. Hij geeft het aan door geluidjes te maken. Hij loopt dan wat rondjes door de tuin, doet zijn plasje en inmiddels ook zijn poepje. Geeft niet ruim ik wel op.
K. gevoel
Maar wat een klote gevoel geeft dit, de onmacht dat er niets meer gedaan kan worden, de moeilijke keuze die er gemaakt is, maar ook dat je mag beslissen over leven en dood.
Vanmorgen reed ik naar mijn werk en de tranen stroomde over mijn wangen bij de gedachte dat ik waarschijnlijk al wist dat dit ging gebeuren. Mijn collega zei maandag, ik kan je dienst van woensdag overnemen, zonder dat hij wist van hoe en wat, want dit wist ik maandag ook nog niet. Toeval bestaat niet.
Morgen wordt een herinnering
Morgen wordt een herinnering aan een mooi, lief, ondeugend en trouwe hond. Die altijd voor ons klaar stond en in de gaten had wanneer je niet lekker in je vel zat. Keihard kon blaffen als er aangebeld werd. Maar vooral, bij iedereen die aandacht gaf, hij al zijn liefde gaf.
De keuze die je hebt als eigenaar is pittig en daar denk je niet over na, zodra je een huisdier neemt. Maar om voor onze eigen plezier Foppe bij ons te houden is niet fair. Hij heeft enorm veel pijn en doet nog steeds stoer. Mijn verstand zegt, dit is een verstandige keuze, mijn hart bloed.