Vanavond was ik aan het werk, ik had besloten de receptie eens flink onder handen te nemen. Er was door de maanden heen nogal gehamsterd in papieren, pennen en zelfs vlaggen?? Ook in mijn achterhoofd houdende dat we nogal vaak metaal aanraken, wat overigens meerdere keren per dag wordt gedesinfecteerd door een mevrouw met een masker op en een grote spuitbus met neus kriebelend spul erin. En zelf zijn we ook erg druk met desinfecterende spray om de sleutels, badges, telefoons, piepers, toetsenborden schoon te houden met hele mooie blauwe handschoenen aan. En dit allemaal om COVID-19, oftewel Corona buiten de deur te houden.
Dan gaat de telefoon
En dan gaat de telefoon en ik neem op. Collega aan de telefoon, niet dat dit vreemd is want dit gebeurt wel vaker, maar dit was een ander soort telefoontje.
Ik moet even mijn verhaal kwijt, zegt ze, “ik hoor aan haar stem dat ze moeite heeft om niet in tranen uit te barsten”. Karin, ik had vanavond mijn zoon in paniek en ik had het eerst niet door waar het omging. Mijn collega is een alleenstaande moeder en om het weekend gaat haar zoon naar zijn vader. Het hoge woord kwam eruit, hij durfde niet naar zijn vader omdat hij doodsbang is om Corona te krijgen. Haar zoon is astmatisch en, net zoals alle kinderen in Nederland, zit hij thuis. Oma komt dagelijks polshoogte nemen. Want ons werk gaat gewoon door. Maar hij raakte volledig in paniek, hij durfde niet te gaan.
Nieuws
Als volwassenen, volg je het nieuws op de voet en kinderen krijgen dit ook mee, en dit wordt weleens vergeten. Allerlei goedbedoelde e-mails die binnen stromen, hoe, wie wat aanpakt m.b.t. Corona. School die elle lange mails stuurt over thuiswerk, contact momenten en ga zo maar door. Mijn box ontploft.
Iedereen is druk met de kinderen, of die wel leren en huiswerk maken, dagplanning, je eigen werk al dan niet thuis. Dan vergeet je weleens andere zaken om goed met elkaar te bespreken. Ook op mijn werk zijn we continue bezig met allerlei tijdelijke instructies en protocollen die binnen 24 uur weer totaal anders kunnen zijn.
Terug kom dagen
Een aantal kinderen moeten volgende week weer terug naar school omdat er examens aankomen. Onze dochter zal dan met het openbaar vervoer moeten, waar niet een mevrouw met masker en een spray rondloopt, en zij in een klas wordt neergezet met allemaal jongeren die, ik weet niet waar, zijn geweest, Onze oudste zoon heeft ook examens dit jaar en moet ook terug naar school voor lessen. En ik word daar niet blij van.
Hart en hoofd
Wij realiseerde ons dat wij met ons hart thuis willen zijn bij onze kinderen, maar ons hoofd zegt, nee, we got a job to do. En net zoals alle collega’s in de beveiliging, wij zitten er niet voor de leuk of de sier, wij zijn aan het werk voor de veiligheid van het bedrijf en indirect ook voor de veiligheid van Nederland.
Het bedrijf wat wij beveiligen, dit is niet onze werkgever, maar opdrachtgever, maakt voeding voor ernstig zieke mensen en zij doen er alles aan om de productie op gang te houden. Het heeft een hoog steriele omgeving en je komt ook niet zomaar bij ons binnen.
Jouw veiligheid en hoe zit dat met die van mij
Maar dan vraag ik mij af, wij zitten hier voor jouw veiligheid en doen ons uiterste best om alles virusvrij te houden, maar hoe zit het met onze veiligheid? De eerste personen die je ziet, zijn wij van de beveiliging. Je wordt met één oogopslag gescand en we stellen vragen, voor wie kom je, corona in de nabije omgeving en geen koorts, o’ja even handjes desinfecteren. Er staat een enorme display met desinfectie, maar wij zijn inmiddels gepromoveerd met handjes in de lucht en dan een blik werpen en nu als de sodemieter je handen desinfecteren. Dat kunnen wij heel goed.
Vanmorgen liep ik een rondje met onze hond en ik wilde en filmpje maken, over hoe rustig het was, na 30 seconden kwam er groep pubers in mijn beeld. Ik bemerkte bij mijzelf dat ik hier zwaar geïrriteerd van raakte. Waarom denken ze dat ze onoverwinbaar zijn en brengen zij daardoor anderen in gevaar. Dit was op een veilige afstand, maar het schoot wel door mijn hoofd.
Virusvrij thuis
Ik vertrek van huis met de vraag “kom ik virusvrij weer thuis”, breng ik mijn gezin in gevaar en mijzelf en mijn collega’s? Iedereen heeft contacten en hoe houden die contacten zich aan de opgelegde regels of zitten daar ook personen tussen die het allemaal maar weg lachen?
Steeds vraag ik mij af, doe ik hier goed aan. In hoeverre ben ik een infectiebron?
Onmacht
Het telefoontje van vanavond, , doe ik er goed aan? Ik ratelde maar een beetje vrolijk door, omdat ik precies hetzelfde voelde en ik eigenlijk ook wel wilde huilen, gewoon keihard janken, maar ik deed het niet. Ook ik zit, samen met 1 van kinderen, in een risicogroep. But i’ve got a job to do.
En dan maak je een pinky promiss, als team, houden wij elkaar scherp in de gaten en dat er af en toe een irritatie is omdat er mensen zijn, die zich niet aan de regels van het RIVM houden, dan blazen we even stoom af, met gepaste afstand.
Wij zijn er voor jou, jij ook voor ons? Blijf thuis!
XKa