Vandaag had één van mijn druktemakers een sollicitatiegesprek bij een supermarkt hier in de stad. We hadden, zo over de dag heen, al een paar oefenvragen gesteld en vooral de vragen, noem de goede en slechte eigenschappen van jezelf.
Daar kwamen verrassende antwoorden uit. Energiek, vrolijk maar ook, door blijven vragen.
Kort gesprek
In het korte sollicitatiegesprek werden ook dit soort vragen gesteld en als je deze vragen stelt aan iemand met autisme en die is zenuwachtig, dan krijg hele eerlijke antwoorden. Het instituut supermarkt werd compleet vergeten en hij dacht dat het om zijn eigen beleving ging. Wij weten dat hij enorm hard kan werken en met enig goede uitleg, kom je een heeeeeeeeelllll eind.
oeps
Bijvoorbeeld de vraag, als iemand irritant is wat doe je dan, nou irritant terug. Ayay, dat wil de gesprekspartner niet horen. Of wat vond je niet zo leuk aan je stage, “dat ik spullen van de ene kant naar de andere kant moest verhuizen, het was warm”. En wat doe je in een supermarkt, juist, alleen maar slepen met spullen van de ene kant naar de andere kant. Uiteraard waren er ook goede antwoorden.
Onnozele
In de tussentijd had ik de meest onnozele dingen gekocht in de supermarkt. Moest toch wachten. Grote paasborden, gewoon gelijk 4 stuks, tijdschriften, tweede voor de helft van de prijs, dat dan weer wel, kattenvoer en heel veel kleine tomaatjes en o’ ja nog een cadeautje voor een vertrekkende collega. Kan ik ook afvinken van mijn lijstje. Ik was ook best wel zenuwachtig.
Rond 9 uur kwam het antwoord, je bent niet aangenomen. Boing. Maar wel zelf het telefoontje aangenomen en teleurstellingen horen nu eenmaal bij het leven.
Wat als
We hebben ons wel af lopen vragen, zou het anders verlopen zijn als er verteld was dat er autisme in het spel is? Zou de vragenafnemer dit begrepen hebben? Of moeten we de volgende keer begeleiding gaan inschakelen.
Teleurstelling
De teleurstelling kwam dan ook anderhalf uur later. In tranen en voor het eerst hardop uitgesproken, kut autisme. We waren even met zijn allen heel verdrietig en ik had ook net mijn moeder aan de telefoon om het nieuws te vertellen. Tevens werd ik meteen teruggeworpen naar mijn jongere jaren. Ik wilde graag bij de politie of in het leger. Maar kreeg telkens te horen. Nee, je hebt diabetes, wat heb ik die ziekte vervloekt. Het leger dat begrijp ik nu wel, maar politie niet zo. Ik werk inmiddels 21 jaar onregelmatig en dit is goed te doen, maar wel op je strepen gaan staan.
Bijbaantje
We blijven uitkijken naar een leuk bijbaantje, al is het maar tijdelijk, gewoon wat centjes verdienen en ervaring op doen. En ja autisme is eerlijkheid, maar dit houdt niet in dat ze het werk niet kunnen. Mijn zoon zou namelijk nooit irritant gaan doen naar een irritante klant, als je van tevoren verteld, haal de teamleider er maar even bij.
Uiteraard kan de teamleider niet weten van hoe en wat, of de hoed en de rand. Maar het gaat nog een weg worden met vele afslagen.
XKa