Het lijkt wel een nieuw scrabblewoord maar toch bestaat een diabetes burn out echt. De gangbare burn out bestaat uit te veel hooi op vork genomen voor een langere periode en jezelf compleet verliezen. Een diabetes burn out zit wat anders in elkaar.
Bloedglucose
Als je diabetes hebt dan ben je 24/7 bezig met je bloedglucose waarden
En dit kan enorm vermoeiend zijn. Zomaar hoge bloedsuikers zonder een duidelijke aanleiding. Dit kan veroorzaakt worden door schommelingen in hormonen, stress, het weer, ongesteld, zwangerschap en ga zo nog maar even door. Wat voor een gezond persoon soms als lastig ervaren wordt is het voor iemand met diabetes een behoorlijke hobbel die genomen moet worden.
Oorzaak
Diabetes kan angsten een eventuele depressie veroorzaken. Controles worden afgezegd, geen controle meer over je gemeten bloedsuikers en in je achterhoofd wetende dat je met een sluipmoordenaar te maken hebt en je moet voldoen binnen de snelle maatschappij van nu. Lastig als je diabetes hebt en dan moet je de ziekte ook nog eens accepteren.
Er is verschil met de gangbare burn out is dat je wel functioneert in het gewone leven maar dat je je diabetes niet meer accepteert.
Je wordt je hele leven lang herinnerd wat je wel en niet mag eten en wat je wel en niet mag doen en welke beroepen je mag uitvoeren en welke niet.
Beroepen
Vrachtwagenchauffeur, bij de politie of in het leger dat kan allemaal niet wat je kan een hypo of hyper krijgen en in oorlogsgebieden heb je een probleem met eten en drinken en insuline. Natuurlijk heel logisch allemaal maar er zijn veel beroepen waar diabetes en werk goed samengaan.
Ik heb zelf al heel lang diabetes type 1 en onze jongste zoon heeft het ook sinds twee jaar. Ik merk dat ik veel op mijn gevoel doe m.b.t. de eenheden die gespoten moeten worden als hij of ik ga eten. Vroeger werd al het eten afgewogen, tegenwoordig reken je helemaal suf aan de koolhydraten en de eenheden en wat je van tevoren moet weten wat je ongeveer gaat eten. Wat een gedoe.
Gewoon meedoen
Maar je wilt wel gewoon meedraaien in de maatschappij en eigenlijk wil je ook dat niemand last heeft van je diabetes, tenminste zo werkt dat bij mij.
Ik weet dat mijn man lichtelijk in paniek zal raken als Jurgen of ik in een ernstig hypo raken (suiker te kort). Zegt dit iets over mijn man, nee, dit zegt iets over mijn kennis hoe iemand kan reageren als het echt een keer ernstig fout loopt.Ik heb dan ook vriendelijk verzocht 112 te bellen als het ooit zo ver mocht komen. Terwijl de glucagonspuit gewoon bij ons in de koelkast ligt.
Ziek? Ik niet
Ik werk inmiddels 20 jaar als beveiliger en doe dit met enorm veel plezier en ik heb 40 jaar diabetes. Ik heb mij nog nooit ziek gemeld dat ik last had van mijn diabetes en geloof mij dit heb ik echt wel.
Taboe
Op de ziekte diabetes lijkt wel een taboe te liggen. Bij overgewicht wordt meteen het woord diabetes in de mond genomen. Dit gaat dan om de variant type 2 en hier kan jezelf, door goed op je voedselinname te letten heel veel aan doen, ook ouderdomssuiker valt onder deze variant. Je lichaam wordt ouder en je organen worden ouder, dit kan ook leiden naar diabetes type 2.
Je wordt een beetje in een hoek gedrukt. Bij jonge kinderen is er nog empathie maar zodra je ouder wordt lijkt het alsof het je eigen schuld is. En dat veroorzaakt bewust en onbewust stress en bewijsdrang. Je wilt zo graag meedoen met de rest maar loopt tegen oordelen aan.
Diabetes is een gecompliceerde en lastige ziekte.
Mysterie
Enige tijd geleden had ik een mysterie klant op mijn werk. Dit was vroeg in de ochtend. Ik begin bij deze klant om 06:15 uur en ik ontbijt dan niet thuis maar op mijn werk. Om kwart over zes neem ik een shake en rond half 8 eet ik fruit. In het rapport stond iets over een peer eten en dat ik een klant niet zou begroeten omdat ik mijn mond vol zou hebben, maar dit was wel een aanname en geen feit.Daar krijg ik dus de kriebels van. Als ik niet eet dan ontstaat er een probleem en dan voelt het alsof ik erop wordt afgerekend. Diegene die dit uit moest voeren wist dit natuurlijk niet, maar het is wel weer even een momentje met de neus op de feiten.
Soms
Soms voelt het alsof ik mij moet verantwoorden voor mijn diabetes. Ik ervaar het soms zo.Stel ik heb van de 24 uur 10 minuten een hypo, ik drink wat Aa drank en ben binnen 5 minuten weer bij mijn positieven. Dan maakt de 23:50 uur van die dag niet meer uit want die tien minuten was ik niet inzetbaar, aanspreekbaar of misschien wel lichtelijk geïrriteerd, dit komt eens in de zoveel tijd voor. En je wilt gewoon dan dat die ziekte weggaat.
Het blijft een gedoetje allemaal. Ik kan jou niet uitleggen hoe ik mij soms voel omdat ik het gevoel niet uit kan leggen.
Als ik mijn rijbewijs wil verlengen ben ik een half jaar druk met allerlei testen en een hoop geld lichter. Ach meissie dat hoort erbij, dat klopt maar ik word wel op kosten gejaagd terwijl de gegevens die nodig zijn gewoon bij mijn internist op te vragen zijn.
Ik denk dat de meeste diabetespatiënten geen medelijden willen en dat ze geaccepteerd worden om hun kunnen. Maar zo heel af en toe mag het weleens benoemd worden. Je kiest niet voor een ziekte het overkomt je.
XKa