Afgelopen week was het zover. Jurgen ging donderdag voor de allerlaatste keer naar groep 8 en ’s avonds was er een barbecue en afscheid van de juffen en school.
Geen musical
Deze keer geen musical in een groot theaterzaal en de hele dag drukte met kleding en schminken en attributen bij elkaar zoeken, lees de hele familie af bellen of zij misschien nog een strandbal, stoel, hakken enz. hebben. Maar gezellig met alle groep 8ters en een moment in eigen klas om de leerlingen even in het zonnetje te zetten. Scheelt ook enorm veel geplan voor de ouders, die halverwege het schooljaar in allerlei groepjes zitten. De één voor het decor, de ander pruiken, weer een ander voor de hapjes en snapjes weer een ander regelt vervoer, ballonen opblazen, podium aanvegen, hesjes laten bedrukken en weet ik wat allemaal nog meer. Soms kwam Nancy en juf Ank weer voorbij (luizenmoeder) even een venijnig iets wat vermoedelijk al 8 jaren zeurde? Very stressfull. En dat heb je niet bij speciaal onderwijs, gewoon lekker rustig aan.
Bekenden tegen
Jurgen had nadrukkelijk en wekenlang gezegd dat wij niet mochten komen want hij had al een vriendinnetje uitgenodigd. Oké dat is goed maar we komen dan rond half 7. De groep 8ters hadden eerst een barbecue en daar hoefden papa en mama niet bij aanwezig te zijn. Rond half 7 liepen we de school binnen en geen kind te bekennen, zaten ze al in de klas. Snel naar boven en zo konden we genieten hoe de kinderen aan het dansen waren. Omdat je niet vaak met andere ouders praat omdat sommige kinderen zelf naar school gaan of met de taxi. Kom je opeens bekenden tegen en dan kijk je elkaar wel even aan, jij ook hier, wel leuk. Uiteraard kennen wij wel een aantal ouders. Vriendjes, spelen en logeren ook dat kan gewoon.
Iedereen kreeg een lief presentje mee naar huis en een mooi, met spuitbus gespoten, zelfgemaakt schilderij mee. Supermooi gedaan allemaal.
Besef
Bij thuiskomst kwam het besef wel bij Jurgen, einde lagere school en dat hij sommige vrienden niet meer gaat zien. Daar had hij het wel moeilijk mee, maar de app is er en zo kan iedereen toch contact houden. Aan de andere kant kan hij ook niet wachten om naar zijn nieuwe school te gaan, waar zijn broer ook op zit en bij navraag blijkt dat ze ook nog eens de lokalen naast elkaar hebben, dit vonden ze wel grappig. Een half jaar geleden was dit echt een no go. Juf Manon had dit goed in de gaten en heeft Jurgen onder haar vleugels genomen en een ochtend laten meelopen op de nieuwe school. Juf Manon werkt op de lagere en voortgezet onderwijs. Voor ons een fijn idee omdat zij Jurgen kent en ook weet hoe het met zijn diabetes gaat. Want dit traject moeten wij wederom van A tot Z gaan uitleggen. Hoort erbij en we hebben al documentatie voor zijn nieuwe juf.
Pake
Ook is er het besef dat mijn vader en Jurgen zijn Pake dit niet mee heeft mogen maken. Dit soort momenten gaan wel door je hoofd. Het is toch weer een mijlpaal die behaald is en de volgende stap in de toekomst is gezet.
Strubbelingen
Ondanks dat we ook wel eens strubbelingen hebben gehad met school, wij moesten enorm wennen aan allerlei schooltermen en mensen die met Jurgen gemoeid waren, dat we af en toe gewoon de stekker eruit wilde trekken. Dit kwam in het begin ook door de enorme vermoeidheid, wallen die verder hingen dan mijn knieën en dan de instanties, gesprekken, doelstelling en bij sturen van die doelstellingen, werk, twee andere pubers en het leren omgaan met autisme en de benadering ervan. Dit is per persoon verschillend, ook hier binnen ons gezin en dat zal bij andere gezinnen niet veel anders zijn. Maar uiteindelijk zijn we op de goede weg.
Nooit te oud
Ik zeg niet meer meteen overal “ja” op, alleen als ik zeker weet dat ik er energie van krijg en anders slaap ik er een nachtje over. Jurgen leert goed zijn grenzen aangeven en dat ben ik ook maar eens gaan doen. Je bent nooit te oud om te leren.
Wat is het fijn om je kind gelukkig en lekker in zijn vel te zien. Kalmte uitstraalt en grote stappen maakt. Dit hadden wij niet alleen gekund, maar dankzij ’t Ravelijn en Auti-start zijn we goed bezig.
XKa